Я нічога зь сябе ня выжаў,
а суседзі даўно зажалі...
На іржэўніку іхным – рыжым –
пракалоліся вочы жалю.
Не хварэю. Ці шмат, ці мала –
не свае-ж, а чужыя копы.
Вось яны і пад сонцам вялым
пакаціліся-б жоўтым снопам.
Не змаўчаў-бы. «Прыемна, выжал,
што ня маю да трупа жалю?
Не прапаў я, – бяз хлеба выжыў,
а вы – самі сябе зажалі...»
Лістапад 1955
|
|
